Deejay
Een vriend is een lokale deejay. Een stuk jonger dan ik zelf ben.
Ik ken hem al uit de tijd dat ik fervent uitging en de discotheken van de stad onveilig maakte.
Ik behoorde tot de hippe kroegtijgers en hij mocht van de vrouwelijke uitsmijter door zijn jonge leeftijd de meest populaire discotheek maar net aan naar binnen.
Tussen onze leeftijden in was de disco bevolkt met dames die net te jong voor mij waren en beduidend te oud voor hem.
Hij moest zijn eerste lijntje coke en de eerste XTC-pil nog gaan gebruiken, ik had die hulpmiddelen al een paar jaar afgezworen.
Samen keken we onder het genot van een biertje naar de dansvloer, waar de dames uren stonden te dansen op genotsmiddelen die in onze lijven ontbraken.
We zagen samen, dat de eigenaar -die ook het deejaywerk voor zijn rekening nam- geadoreerd werd als een rockster. Naast de hoop om zijn welgestelde vrouw met aanzien te worden, was ook een parttime baantje achter de bar een gunst die hij de dames kon verlenen.
De cocaïne maakte een zekere, zelfbewuste en sterke vrouw van ze en probeerden onder die omstandigheden door plaatjes aan te vragen, de aandacht te trekken van de jonge ondernemer.
Hoe extremer het gevraagde nummer was, des te groter de kans om op te vallen, dus moest die kennis opgebouwd worden door deejays in andere dansgelegenheden buiten de stad uit te horen over de zojuist gedraaide muziek.
Het aanzien van barmeid in de belangrijkste uitgaansgelegenheid van de stad vergrootte de kans om na het mislukken van de een-nacht-affaire met de eigenaar in contact te komen met de andere interessante partijen die de danstent bevolkte.
Popmuzikanten, kunstenaars en fotograven kregen een voorkeursbehandeling. De mannen waar ze later mee trouwden en hun kinderen van zouden krijgen, moesten op hun beurt wachten en kregen nooit een drankje van het huis.
Mijn jonge vriend hield ik vrij. Hij kreeg van mij de drankjes die ik had uitgespaard.
Zo ontstond een jarenoude mannenvriendschap.
Nu de kinderen uit huis zijn, mislukte huwelijken, het jaren alleen opvoeden van kinderen geen barrières meer zijn, lijkt het erop dat het jeugdsentiment onder de hipsters van toen niet meer te stuiten is.
De eighties-feesten, forty-up-parties en reünies van de eerder genoemde discotheek zijn niet van de lucht.
Buiten het pondje meer, de niet te stuiten ouderdomsverschijnselen dansen de dames alsof de tijd heeft stilgestaan. Met hetzelfde vertrouwen dat ze toen hadden, maar nu door een grote hoeveelheid witte wijn op de muziek die ze zo goed kennen en die na die tijd nooit meer is verbeterd.
Mijn jonge vriend vertelde me gisteren in een gezellig kroegje dat hij moest invallen op zo’n feest. Bij toeval had hij die avond een gat in zijn drukke agenda gehad.
Het is normaalgesproken niet de muziek die hij draait op feesten waar hij zijn inkomsten mee genereert, maar werk is werk.
Tijdens het draaien op deze routineklus kwam er een vrouw van dik boven de middelbare leeftijd naar de jonge god.
“Ze stonk naar stront, rook uit haar mond had een verlopen gezicht, grijs haar en vertelde me dat ze me al leuk vond toen zij achter de bar van die beroemde discotheek stond.”
De naam van mijn ex schoot door mijn hoofd.
De oudere mannen aan mijn tafel scandeerden haar naam echter door de kroeg waar we zaten en keken me lachend aan.
Ik schoot daardoor in de lach en bestelde een biertje voor het gezelschap om de gênante situatie weg te spoelen.