De Onzichtbare Minnaar

 

Ik verliet het kleine café kort om buiten mijn nicotinetekort aan te vullen.

Bij het betreden van het kleine rookterras zie ik een vrouwelijke medeverslaafde.

In de ene hand sierlijk een brandende sigaret, in de andere een dure smartphone.

Behendig tikt ze razendsnel met beide duimen wat tekst en vertoont een brede lach als ze een reactie op haar getikte teksten krijgt.

Ze steekt een volgende sigaret op en gunt me geen enkele blik.

Zelfs het gebruikelijke vriendelijk knikje dat rokers elkaar meestal onderling geven, laat ze achterwege.

Zonder enig contact met haar te krijgen, neem ik de laatste trekjes van mijn sigaret en verruil ik de koude rookplek weer voor mijn warme plekje aan de bar.

Aan een tafeltje precies in mijn zichtveld zit een man alleen.

Uit de damesjas die over de stoel tegenover hem hangt, maak ik op dat hij in gezelschap van een dame is, die zich om een of andere reden aan zijn gezelschap heeft onttrokken.

Ik bestel nog een bier en merk op dat de rookster buiten een derde sigaret moet hebben opgestoken.

De man aan het tafeltje vertrekt geen spier en wacht geduldig op de terugkeer van zijn dame.

 

Twee krukken verder zit een aantrekkelijke dame -die zich zeer bewust is van haar schoonheid- omgekeerd aan de bar.

Ze kijkt de man aan het tafeltje indringend aan en toont hem haar prachtige benen die ze over elkaar heeft geslagen.

Om de drie minuten verwisselt ze van been zodat het bovenliggende been voor de eenzame man in vol ornaat te zien is.

Ongemakkelijk keert hij zijn gezicht weg, maar zo nu en dan wint zijn nieuwsgierigheid het van zijn voornemen de andere kant uit te kijken.

 

De rokende vrouw buiten moet nog een of meerdere sigaretten hebben opgestoken.

Ik draai me om en zie haar inderdaad nog rokend staan met de smartphone die haar gezicht totaal verlicht.

Ik bewonder haar uithoudingsvermogen en dat ze de gure avond in zo’n dun jurkje zo lang kan trotseren.

 

Terwijl ik me weer terug draai naar mijn bier op de bar, zie ik dat de eenzame man aan het tafeltje en de aandachtvragende pin-up aan de bar in gesprek zijn geraakt.

Ze laat zich langzaam van haar kruk glijden, trekt haar korte rokje -dat tijdens deze beweging iets te hoog was opgetrokken- naar beneden en verkleint de afstand tussen haar en de man.

Lachend besluipt ze haar prooi en maakt het eerste lijfelijk contact door haar hand tijdens de conversatie voorzichtig op zijn schouder te leggen.

Het gesprek komt goed op gang en ik zie de man duidelijk genieten van de aandacht die zijn eenzaamheid verzacht.

 

Ik besluit me weer naar buiten te begeven om de rookster buiten te vergezellen in haar eenzame kruistocht tegen de kou.

Verschrikt draait ze het volumeknopje op haar mond naar beneden nadat ik de buitendeur had geopend. “Ik mis jou ook, ik hou van je, gekkie”, was de laatste zin op vol volume geweest die ik nog net kon horen. Ongemakkelijk keek ik naar haar rug en stak opnieuw een sigaret op.

Als een puber giechelde ze wat richting telefoon en beëindigde het gesprek met de man aan de andere kant van de verbinding met een diepe zucht.

Ze moet zich bewust geworden zijn van de kou en betrad het etablissement onmiddellijk nadat haar smartphone op zwart was gegaan.

Door de deur heen zag ik haar in de richting van de damesjas lopen die nog steeds tegenover de eenzame man op de lege stoel lag.

De pin-up was in twee naaldhakstappen weer op haar kruk gesprongen en speelde een vrouw die de barkeeper hard nodig had om een dropwodka te bestellen.

 

Terug aan de bar zag ik dat zijn rokende vriendin een scene maakte over het gedrag van haar vriend. Ze had hem wel gezien met die sloerie.

Ze kon ook niet even weggaan of hij zat alweer met een ander te flirten.

Boos greep ze een nieuw pakje sigaretten uit haar jas, deed een sjaal om en liep woest naar haar oorspronkelijke plek buiten.

De verwarde man stond onmiddellijk op en volgde zijn vriendin naar buiten.

 

Vanaf mijn plek zag ik haar telefoon snel aan en uit gaan toen ze haar vriend ontwaarde.

De pin-up aan de bar keek tevreden richting het ruziënde stel voor de deur van het café.

De vrouw liet haar man alleen buiten staan en kwam op hoge poten de bar weer binnen om haar jas op te halen. Gooide wat papiergeld op de bar naast de pin-up en verliet stampend de zaak.

In het voorbijgaan buiten, negeerde ze haar vriend, zoals ze mij ook had genegeerd en liep met versnelde pas richting haar onzichtbare minnaar.

 

Terneergeslagen betrad de man schouderophalend de ruimte weer.

Zocht zijn vertrouwde plekje aan het tafeltje weer op en bestelde een dubbele whisky.

Nu de damesjas was verdwenen leek ook de aandacht van de pin-up weg te zijn.

 

Hij was nu een eenzame, zielige man, die zijn verdriet zat weg te drinken in de kroeg.

 

Iets wat vrouwen erg onaantrekkelijk vinden.