Fame
In een straat vlak tegenover het portiek waar wij als hangpubers de middagen en avonden van onze laatste jeugdjaren versleten, woonde het meisje waar ik en al mijn vriendjes verliefd op waren.
Joke Labeij.
Beeldschoon, Indisch en uit ons geboortejaar maar voor ons, volkomen onbereikbaar.
Ze zat bij ons in de klas en was zich zeer bewust van haar schoonheid.
Ze keek dwars door ons heen en het leek erop dat ze zich ergerde aan al die onvolwassen puistenbekkies die net de eerste tongzoen stuntelig aan een van de andere meisjes uit de klas hadden gegeven.
In de klas van 40 leerlingen luisterde ze geconcentreerd naar de docent en liet zich door ons bekijken.
Het was niet duidelijk of ze het met opzet deed, maar in gedachten bewoog haar zitvlak op de houten schoolstoel langzaam heen en weer waardoor haar minirok langzaam, millimeter voor millimeter omhoog kroop.
Juist als haar roze slipje het klaslokaal verkende, lichtte zij haar achterwerk een klein stukje op en trok het kleine kledingstuk weer op de juiste hoogte van haar prachtige lange, bruine benen.
In haar wereld bestonden wij niet. Zij zat in haar bubbel van schoonheid gevangen.
Met uiterste zorg zat elke hoofdhaar op de juiste plek en haar jonge borsten werden ondersteund door een bustehouder, die er voor zorgde dat er een spleetje zichtbaar werd boven het knoopje dat extra was losgemaakt.
Ik kende geen jongen die ooit aandacht van haar kreeg en er gingen zelfs verhalen rond, dat ze op vrouwen zou vallen.
Elke keer als ze uit haar portiek kwam werd het stil onder de luidruchtige hangjongens aan de overzijde van de straat en ze passeerde ons op gepaste afstand met de neus in de wind maar heel zichtbaar.
Op een dag kwam er een jongen van een jaar of 20 de straat in rijden op zijn Puch met een hoog stuur, het juiste zadel, de goede kleur en droeg de kleding die wij alleen uit de Muziek Expres en de Muziek Parade kenden.
Zijn haar was langer dan het onze en zag er nog hipper uit dan Mick Jagger in die tijd.
Hij stopte voor het portiek van Joke.
Bleef in het midden in rijbaan van de straat op zijn Puch zitten en keek strak voor zich uit.
Hij liet zijn Puch twee keer grommen en floot op zijn vingers.
Met beide benen gespreid en op de hakken van zijn lage laarsjes hield hij de brommer in evenwicht.
Hij keek niet op naar het slaapkamerraam waarin wij altijd hoopten een glimp van onze droomvrouw te zien, maar staarde geïrriteerd, in een soort ongeïnteresseerde trance naar een niet aanwezig punt op de horizon.
Wij bewonderden de onbekende persoon die twee jaar later ons rolmodel zou worden.
Ik had met mijn krantenwijk al een eerste aanbetaling op mijn spaarrekening gespaard om op mijn 16e verjaardag een Puch te kunnen kopen.
Ons staren naar onze toekomstdroom werd verstoord door het slaan van een voordeur en het getik van meisjeshakjes uit het portiek van de door ons begeerde Joke.
Onze monden vielen open toen een zenuwachtige Joke in vol ornaat met grote haast uit het portiek kwam rennen. Ze gaf de mysterieuze vreemdeling snel een kus op de wang en ging achterop zijn Puch zitten.
Hij reageerde totaal niet.
Ze vouwde haar beide armen om zijn middel en hij zette zijn ijzeren ros in de eerste versnelling op de voetschakeling.
Met brullende motor liet hij de versnellingshendel los en scheurde in enkele seconden de straat uit.
Twintig jongetjes waren zeker vijf minuten doodstil.
Het was zeker dat we nog harder moesten sparen, nog meer bijbaantjes en vakantiebaantjes moesten nemen en nog sneller zestien moesten worden om indruk op vrouwen als Joke te kunnen maken.
Jaren later zit ik een biertje bij een wat oudere vriend thuis te drinken en vertel dat ik mijn jeugd in Moerwijk heb doorgebracht.
Ik vertel hem dat er wel 50 bandjes bij ons in de buurt waren en ik in twee bandjes zong en mondharmonica speelde.
Hij op zijn beurt vertelt dat hij in die tijd ook zanger in een band was, die The Storks heette.
Na het zesde biertje vroeg hij of ik soms mensen kende in een van de van de straten uit Moerwijk.
"In die straat heb ik mijn puberteit doorgebracht", vertelde ik hem trots.
Natuurlijk vertelde ik hem ook het verhaal van de onbereikbare Joke en de mysterieuze man die haar voor onze neuzen had wegkaapt voordat wij de Puch-gerechtigde leeftijd hadden bereikt.
Het werd even stil aan zijn gezellige eettafel en mijn vriend barst in lachen uit.
Dat was ik!
Ik had Joke een week daarvoor bij een optreden van onze band ontmoet en ze had zich bijna op een presenteerblaadje backstage aan mij aangeboden.
The Storks waren toen erg bekend en we hadden zelfs een platendeal en veel publiciteit.
Aan elke vinger had ik toen tien groupies en bij elk optreden stonden er weer nieuwe meisjes om aandacht en meer te smeken.
Bij gebrek aan geld op mijn zestiende verjaardag, werd de Puch een Thomos.
Op mijn eerste ritje reed ik meteen naar de plek des onheils.
Ik stopte voor het portiek van Joke, spreidde mijn benen nonchalant aan weerszijde van mijn Thomos en keek wat verveeld voor mij uit. Draaide heftig aan de gashandel om de bromfietsmotor flink geluid te laten maken.
Onmiddellijk daarna hoorde ik het bekende geluid van Joke’s voordeur.
Gehaast kwam ze de trap van haar portiek afrennen met het bijbehorende getik van haar naaldhakken.
Ik zag hoe ze in de knalrode MG naast mij sprong en het rijke vriendje achter het stuur me sommeerde de weg vrij te maken.
De drommen meisjes, waar ik voor mijn zestiende levensjaar zo van gedroomd had, bleven weg en ik besloot snel achttien te worden en beroemd of rijk.