Dat Werkt Niet
Ik leerde haar kennen op een congres.
Ik ging bij haar aan tafel zitten.
Meer omdat er geen andere plek was waar ik mijn koffie zittend kon drinken, dan dat ik haar had opgemerkt. Ik kwam met haar in gesprek, zoals ik ook met mannen in gesprek kom.
Zonder flirten, zonder plan kwam er rustig een gesprek op gang.
Ze vond me een echte vrouwenman.
Ik weet nooit of zo'n opmerking uit de mond van een vrouw een compliment of een zware belediging is.
In het geval van positieve bedoelingen, betekent zo’n opmerking meestal dat je opzij moet stappen en het roer van de ijsbreker wordt overgenomen door dameshanden.
Bij een negatieve bedoeling, mag dat gebroken ijs van haar weer dichtvriezen.
Einde gesprek, verkeerde openingszinnen, verkeerde witte sokken, te weinig macho.
Op dat moment streelde ze mijn ijdelheid met die opmerking en ik gaf daardoor het stuurwiel in haar handen.
Ik besloot niet te vragen wat mij zo’n vrouwenman maakte.
Vrouwen hebben er een hekel aan als een man in een gesprek alleen over zichzelf praat.
Ik vroeg haar daarom of zij van vrouwenmannen hield en in dezelfde zin ook waarom.
Het werkte en ze begon als een man over zichzelf te praten.
Ze antwoordde positief op mijn vraag en vertelde me dat ze altijd vrouwenmannen had gehad.
Ook hoeveel ze gestudeerd had, hoe ze cum laude geslaagd was voor al haar studies.
Ze had een IQ van 138. Door slim te jobhoppen had ze nu een baan, waar elke vent jaloers op zou worden.
Anderhalve ton in euri’s, een leasewagen, en nog veel meer “Toys For Boys”, die ze als secondaire arbeidsvoorwaarden had bedongen.
Tijdens het luisteren keek ik naar haar prachtig gezicht.
Haast geen make-up.
Helder blauwe ogen en volle lippen.
Op televisie had ik een vrouw eens horen zeggen: ”Mannen moeten leren door het masker van vrouwen heen te prikken die stoer en zelfverzekerd zijn en carrière hebben gemaakt”.
Ik besloot haar als vrouw te gaan zien en de man met heerlijke, volle borsten van tafel te vegen.
“Heb je kinderen of daar ooit aan gedacht?”, vroeg ik heel handig.
Haar gezicht betrok.
Alsof ik de pijnlijke plek gevonden en geraakt had.
Ze had daar nog geen tijd voor gehad, om daar echt over te denken.
Maar ze wist wel dat ze kinderen wilde.
Als meisje wist ze al dat ze moeder zou worden.
De klok begon al aardig te tikken.
Ze was al 37.
“Nooit een vriendje, man of minnaar gehad waar je een kind van wilde?”
Ze had het er met haar eerste vriendje wel eens over gehad.
Studiegenootje.
Haar grote liefde.
Ze was zwanger van hem geraakt. Pil vergeten na een avondje stappen.
De abortuskliniek was een uitkomst geweest.
Ze moest er nu niet meer aan denken, dat ze haar stageplek in Engeland daarvoor had moeten opgeven.
Na een paar maanden in Londen bleek de afstand voor de relatie niet te werken.
Hij was met z’n studie gestopt, de loser.
Wat was ze blij geweest, dat ze de juiste keuze gemaakt had.
Dat ze haar carrière vóór de liefde had geplaatst.
Precies toen de relatie in een crisis raakte, had ze op het werk een oudere man leren kennen.
Net gescheiden en best wel een lekker ding voor zijn leeftijd.
Hij had haar met haar eindscriptie geholpen. Daardoor ontstond een band.
Via zijn internationale contacten en bijna direct na het afstuderen, had hij haar aan een baan in Duitsland kunnen helpen.
Ze bleef nog wel een paar maanden contact met hem houden, maar ook daar was de afstand weer killing voor de relatie.
Tja, je weet hoe het gaat. Avondje uit met wat vrouwelijke collega’s en ze kwam een leuke vent in Keulen tegen.
Schathemelrijk, good looking en free as a bird.
Hij bood haar diezelfde avond nog een baan aan binnen zijn bedrijf. Ze kon het dubbele verdienen van het salaris dat ze op dat moment had.
Van hem had ze wel een kind willen hebben.
Maar ze was achteraf toch wel blij met die miskraam.
Een jaar later kwam ze erachter, dat hij het zo’n beetje met alle vrouwen binnen zijn bedrijf deed of had gedaan.
Daardoor was ze bij hem weggegaan, maar die baan had haar carrière wel een flinke boost gegeven.
Ze had natuurlijk zo iets nieuws gevonden, dat nóg beter verdiende.
Tien man personeel onder haar en ze was weer terug in Nederland.
Ze keek me even diep in de ogen.
Dàt vind ze nou zo prettig van vrouwenmannen… ze kunnen zo goed luisteren.
Ik keek naar haar benen, die de perfectie benaderden en onderbrak haar woordenstroom met de vraag of ze nog iets wilde drinken.
“Ik haal wel even”, sprak ze alsof ik een oneerbaar voorstel had gedaan.
Het was een mooie kans om haar in een totaaltje te kunnen observeren.
Galant en super vrouwelijk liep ze de rij bij de koffiecounter in. Ze droeg een combinatie van een herenpak met hoge stiletto’s. Een outfit die zowel bij lesbiennes als zakenvrouwen, zeer populair is.
Na enkele minuten was ze weer bij ons tafeltje.
Ik zag dat er een knoopje méér van haar overhemd was geopend en haar lippenstift was bijgewerkt.
Dat imponeerde me meer dan haar succesverhalen.
Ze hervatte haar gesprek ietwat naar voren gebogen over het tafeltje. Ik kon de vrijgegeven zone onder haar sleutelbenen nu op mijn gemak, beter bekijken.
Het leek erop dat ze zich bij elke zin bewust was, dat de knalrode lippenstift elk woord sensueel maakte. Het ritme waarin ze sprak en de toonhoogte van haar stem waren beduidend lager dan vóór de interruptie.
Als een echte vrouwenman hervatte ik mijn houding van luisteren en vriendelijk knikken.
Op het juiste moment lachte ik mee als er een grappige opmerking in haar woordenstroom voorkwam.
Aan het eind van een verbale lawine over zakelijke en relationele successen vroeg ze na een korte stilte of ik een relatie had.
Het leek er even op, dat ze zich nu ook in mijn leven ging interesseren.
Met het blije gezicht van een klein kind, vertelde ik haar dat ik net zo ongebonden was als zijzelf.
Ze lachte en ik kon aan haar gezicht zien, dat ze de situatie goed had ingeschat en op de goede weg zat.
Ook haar vraag of ik de belangrijkste lezingen op het congres gezien had, kon ik bevestigend beantwoorden.
Ze was verbaasd dat ik bijna alle sprekers persoonlijk had gesproken en hun namen en de onderwerpen van hun lezingen tot mijn parate kennis had gemaakt.
Haar betoog over vrijgezellen met een carrière en het lege gat waarin je ’s avonds thuiskwam, beaamde ik met “Heel herkenbaar”.
Het gemis van een partner die dezelfde ervaringen heeft.
Het missen van de feedback die je als werkend mens zo nodig hebt.
De werkdag niet kunnen delen met een maatje.
Alleen eten.
Ze probeerde het gat zoveel mogelijk met haar vriendinnen te dichten, die in dezelfde situatie als de hare zaten.
Ik knikte met een pruilende onderlip en liet de herkenning van dat probleem zo duidelijk mogelijk aan haar overkomen.
Ze pakte mijn hand om de verbroedering kracht bij te zetten.
In een voorwerp op de grond dat een kruising tussen een attachékoffer en een damestas was, begon ze in haar ongeorganiseerde bende naar een zilverkleurig voorwerp te zoeken.
Eenmaal gevonden, opende ze het platte doosje en trok haar visitekaartje. Met vlotte, snelle beweging overhandigde ze het me tussen wijs- en middelvinger.
Ik moest haar maar bellen als ik tijd en zin had. Om eens een vorkje met haar te gaan prikken.
De rekening zou geen enkel probleem zijn, want ze kon alles declareren bij haar baas.
Vrijdag kwam haar het beste uit. Dan kon ze ook iets alcoholisch drinken.
Zaterdag moest ze inkopen doen voor de hele week en wat shoppen.
De zondag was heilig en tja, ze kon het dan ook niet te laat maken. Het werk riep weer op maandag.
Maar dat begreep ik natuurlijk allemaal wel als succesvolle vrijgezel.
Ik knikte.
Na de eerste date nodigde ze me diezelfde avond al uit om bij haar te slapen.
Bij het ontbijt kreeg ik te horen dat ze de pil niet meer gebruikte.
Ze had toch geen vriendje. Als het niet echt nodig was, leek het haar niet verstandig om die hormonen voor niets in je lichaam te pompen.
Wanneer ze toch zwanger zou raken, zou ze wel weer zien.
Niet helemaal gerust verliet ik die middag haar huis.
De eerste date leek tevens de laatste.
Drie maanden hoorde ik niets meer van haar.
De telefoon ging juist op het moment dat ik onder de douche stond.
Alleen vrouwen hebben die perfecte timing, om je precies op zo'n moment te bellen.
Kletsnat en druipend nam ik de telefoon op en hoorde een vrouwenstem.
“Dag schat, met mij”.
Heel even moest ik goed nadenken wie me tegenwoordig nog ‘schat’ noemt en welke ‘mij’ bij de stem aan de andere kant van de lijn hoorde.
Het ging goed met me, ik was op dit moment niet druk en had ook geen bezoek.
Ik moest even een handdoek pakken en zou zo weer terug aan de lijn zijn.
Mijn tenen kromden en mijn adem stokte toen ik het toestel weer opnam.
Ze was bij de huisarts geweest en was zwanger.
Ik was de vader.
Ze had besloten om het niet weg te laten halen en ze zou het kind laten komen.
Ze voelde zich fantastisch bij het idee dat ze moeder zou worden.
Ze was blij dat het toch nog ver voor haar veertigste gelukt was.
Ze was zo blij en gelukkig.
Of we onze zwangerschap vandaag samen wilden gaan vieren.
Zelfs mijn argument dat ik als freelance geluidstechnicus op congressen te weinig verdiende om een gezin te kunnen onderhouden, weerhield haar niet.
Haar moederliefde ging boven alles.
Zij begon onze vaste relatie.