Het Lege Nest

 

Ze kwam vanaf de dansvloer naar me toe.

“Ik ben twee maanden zwanger”.

Geschokt vroeg ik of ze het zou laten weghalen.

Ze was tenslotte pas vijftien en maar net met haar jeugd begonnen.

“Nee, ons geloof staat dat niet toe”, zei Anneke.

Ze wilde haar ouders geen pijn doen.

Daarom gebruikte ze de pil ook niet.

Ze dacht even na voordat ze haar verhaal vervolgde.

“Maar ja, één voordeel, als je vroeg kinderen krijgt, ben je ook weer vroeg uit de kinderen.”.

De verlichting in de discotheek kleurde haar en vooral mijn gezicht rood en groen.

Als ik vijfendertig ben, sta ik hier weer.

Dan begint MIJN leven pas echt!

Dan heb ik nog alle tijd om te feesten”.

Elluk nadeel hep se foordeel, moet er door haar hoofd gegaan zijn.

 

Ik bood haar een drankje aan. Zonder het te weten, was dat het laatste drankje dat we daar samen zouden drinken.

Na die avond zou een van de fanatiekste bezoeksters van onze favoriete discotheek, daar nooit meer terugkeren.

Ze was de eerste uit een reeks tienermoeders, die te vroeg volwassen zouden moeten worden.

Met of zonder man verlieten ze het uitgaansleven om een kind te gaan baren en dat op te voeden.

 

Zoals dat in de meeste grote steden gaat, sluit een uitgaansgelegenheid om plaats te maken voor een volgende. Nog populairder bij de jeugd en met muziek die nog meer van deze tijd is.

Een paar jaar later sluit ook de discotheek waar ik mijn eerste succes in het land van Amor boekte.

De tempel waar ik ooit voor het eerst versierd werd.

De plek waar Anneke en ik afscheid hadden moeten nemen.

 

De jaren verstrijken en het publiek om mij heen verandert.

Van jong dansend grut naar een colonne van stapbeesten, party-animals, kroegtijgers en lekkerbekken.

Alleen de hipste kroegen restaurants en nachtlokalen zijn goed genoeg voor ons.

Ons motto is: Zien En Gezien Worden.

Mooie mensen die hun geld voornamelijk uitgeven aan kleding, design, kunst, reizen, eten en drinken. Een dure hobby, maar met een goed inkomen, is dat goed vol te houden.

 

Xndra is mijn vaste stapmaatje.

Een aantrekkelijke vrouw waarmee ik een platonische verhouding heb omdat zij dat wil.

We hebben elkaars adres en telefoonnummer niet, maar weten elkaar altijd feilloos te vinden binnen het vaste uitgaanspatroon van onze kliek.

Elke dag van de week en uur van de dag heeft zijn vaste kroeg, restaurant of dansgelegenheid.

Ze werkt op kantoor bij een beroemd grafisch ontwerper en heeft daardoor een behoorlijk aanzien in onze vriendenkring.

Soms komt ze in een van de horecagelegenheden onverwacht aan de zijde van haar baas binnen. Ze kan dan echt van alle blikken van respect genieten, die ze dan gretig tot zich neemt. Ik weet dat mijn gezelschap op dat soort momenten niet welkom is.

 

Voor haar 35e verjaardag had haar baas -als verrassing- een visitekaartje ontworpen.

Als ze haar kaartje aan een nieuwe minnaar of kennis overhandigt, wijst ze telkens weer op het geniale logo en noemt de naam van de maker. Hij was het, die met een simpele vondst het burgerlijke Sandra in Xndra had veranderd. Als ze weer geld had of een minnaar haar met een klein cadeau zou willen verrassen, zou ze er ook briefpapier van laten maken.

 

Op een vernissage van een bevriende kunstenares in een kunstenaarssociëteit kletsen Xndra en ik wat onder het genot van wat gratis wijntjes en wat warme snacks die op de dienbladen veelvuldig het gesprek passeren.

Op afstand zie ik een vrouw staan die zich duidelijk ongemakkelijk tussen ons soort mensen beweegt. Ze pakt een rode wijn die haar vriendelijk door een van de vrijwilligers van de kunstvereniging wordt aangeboden en gaat daarna naarstig op zoek naar haar portemonnee die zich ergens in haar onelegante boodschappentas moet bevinden.

Ze kijkt na een paar minuten op om haar excuus aan te bieden voor haar klungelige gedrag en ziet dat het bedienende meisje zich al tien meter in het gezelschap heeft verplaatst.

Als een angstig hert kijkt ze om zich heen om te zien of haar blunder door anderen is geconstateerd.

Op dat moment kruisen onze blikken.

Ze herkent me onmiddellijk en komt met wijn en boodschappentas in de beide handen in rechte lijn naar me toe.

Xndra’s hoofd gaat snel heen en weer tussen mij en de onbekende vrouw.

Haar blikken spreken boekdelen en ze besluit me alleen te laten met deze onverwachte bezoeker, die haar type totaal niet lijkt te zijn.

 

“Hoi, Peter. Ken je me nog?”

Ik zeg een paar minuten niets en probeer het gezicht van de vrouw een flink aantal jaren jonger te maken om mijn geheugen een beetje te helpen.

Ze helpt me door de naam van de discotheek te noemen waar ik als kind kwam.

Ook daardoor werd het niet duidelijk wie er tegenover me staat.

“Anneke”, zegt ze enigszins teleurgesteld.

Ik graaf diep in mijn verleden en na een dikke laag make-up op het blotebillengezicht gefantaseerd te hebben, kwam de herinnering aan het kindmoedertje weer bij me naar boven.

We complementeren elkaar dat we niets veranderd zijn en ze begint ongevraagd haar leven -tot nu toe- aan me te vertellen.

Ik ontken het bezit van kinderen en speel geïnteresseerd te luisteren naar haar boeiende verhaal over het leven als een-ouder-gezin.

Ons gesprek wordt meerdere malen onderbroken door meisjes met een duidelijk vadercomplex die me even willen knuffelen.

Ik zie Anneke afkeurend kijken omdat ik me met dit soort jonge meisjes inlaat.

Ze laat me -tussen haar woorden in- duidelijk merken dat ze me heel aantrekkelijk vindt.

Ze is nu uit de kinderen en zoals ze dat toen al had gezegd, is haar leven nu echt begonnen. Het leven ligt aan haar voeten.

“Waar ga jij tegenwoordig uit? In de dansgelegenheden waar ik de laatste tijd ben gaan swingen, voelde ik me wel erg oud tussen al die jonge kids.”, vertelt ze me.

Omdat ik het eigenlijk wel bij deze ontmoeting wil laten, reageer ik niet op haar vraag en het gesprek wordt wederom onderbroken door een van mijn jongere lovers, die wat aandacht van me probeert te krijgen.

Na de opmerking van Anneke dat ik toch eens moest gaan zoeken naar een vrouw van mijn eigen leeftijd en dat er zat leuke vrouwen van mijn leeftijd los rond zouden lopen, neem ik afscheid van haar.

Ze moet zich haasten om nog op tijd thuis te zijn.

Ze had haar dochter beloofd dat ze vanavond voor haar kleinkind zou zorgen, waar ze af en toe op past. “Heb je een kaartje?” vroeg ze bij het aantrekken van haar jas.

 

Ik deed alsof ik haar niet hoorde en begeef me snel richting Xndra.

Soms wil je het leven niet meer oppakken waar het noodlot een beslissing nam.