Tweede leg

 

Het was begin april en een heerlijke zonnetje verlichtte de natte straten die middag.

Na een regenbui zette een uitbater hoopvol wat stoeltjes buiten op het terras van zijn kroeg.

Het was eigenlijk nog net te koud om zonder jas op een terras te zitten.

Ondanks de te lage temperatuur nam ik als enige plaats op een van zijn stoeltjes.

Hoewel de lage zon een groot gedeelte van mijn uitzicht wegnam, vertelde de contouren van de dames in mijn gezichtsveld, dat Rokjesdag nog ver weg was.

 

Ik bestelde een cappuccino bij de vriendelijke serveerster die mij als eerste terrasbezoeker van het zomerseizoen bijna had besprongen.

In recordtijd kon ik al een eerste slok van de overheerlijke koffie nemen.

 

Een paar minuten later werd het lege terras al met mij gedeeld door een vrouw die een paar tafeltjes verderop plaats nam. De serveerster spoedde zich naar de nieuwe klant om haar bestelling op te nemen.

In de korte tijd tussen de bestelling en het afleveren van haar thee kon ik haar heel even gadeslaan.

Ze moest bij het uitzoeken van haar outfit voor deze dag, het kortste rokje uit haar kast getrokken hebben. Het type rokje, dat vier jaar geleden vreselijk in mode was geweest onder de partytijgerinnen uit mijn vriendinnenkring.

 

Haar opzet werkte.

Ik probeerde niet te kijken, maar haar nauwelijks afgedekte benen werkten als een magneet op mijn ogen.

Of ik wilde of niet

Bij de gedachte hoe het zou voelen om hier in mijn boxer te zitten, liepen de rillingen over mijn rug. Ik verwarmde mijn koude handen aan de hete koffiekop.

Ze zat ineen gevouwen met gebolde rug. Haar handen omklemden een hete kop thee.

De mouwen van haar jas waren net iets te lang, zodat alleen haar vingertoppen uit de jas staken.

Bij de goedkopere modehuizen, kringloopwinkels en pandjeshuizen zie je dit type jassen regelmatig hangen. Doorgeleefd skai dat hier en daar echt versleten was.

Aan de bovenkant probeerde ze duidelijk de warmte terug te winnen, die ze aan de onderkant weer kwijtraakte.

Ondanks de erbarmelijke omstandigheden stond er een constante glimlach op haar gezicht. Een gespeelde vrolijkheid waar een slechte soapactrice jaloers op zou worden.

'Ik lach, maar ben niet blij', schoot door mijn hoofd.

 

Plotseling, vanuit het niets, rechtte ze haar rug. Haar benen spanden aan.

Haar rokje verplaatste zich door deze handelingen een beetje verder omhoog.

Arrogant sloot ze de ogen half en wendde haar hoofd langzaam van het punt af, waar de aanleiding van haar metamorfose moest zitten.

 

Ik keek om en zag aan het tafeltje achter me dat een stel vrienden die het begin van het weekend wilden vieren, ons inmiddels op het terras hadden vergezeld.

Een van de mannen had haar waargenomen en kort naar haar gelachen.

Haar werphengeltje was uitgegooid.

Haar dobber dreef op het terras met daaronder een enorme, onzichtbare haak.

 

Terwijl hij nietsvermoedend het gesprek met zijn vrienden had hervat, staarde zij -bijna niet waarneembaar- vanuit haar ooghoeken over het grote terras naar haar willige prooi.

Over de rand van de theekop en door de damp van haar thee, observeerde ze hem nauwkeurig.

Keurde zijn maatpak, zocht naar witte sokken of foute schoenen.

Tevreden nam ze de laatste slok van haar consumptie en wachtte op het moment dat ze hem voor de tweede keer toevallig zou aankijken.

Ze keek net langs hen heen, maar kon vanuit haar ooghoek elke beweging aan het tafeltje van de mannen waarnemen.

Ze lachte een paar maal naar de man terwijl ze de lege kop tegen haar wang drukte. Alsof ze hem een innige knuffel op afstand gaf.

Ze draaide het mannentafeltje nu duidelijk waarneembaar uit haar gezichtsveld en pakte een krant.

Onverschillig bladerde ze wat in het dagblad en spreidde de krant op twee willekeurige pagina's tafelbreed voor zich uit.

Zonder echt te lezen, besloot ze volkomen gepakt te worden door het artikel dat toevallig onder haar ogen was verschenen.

Een paar seconden later -op zijn weg naar de bar om een bestelling voor zichzelf en zijn vrienden te plaatsen - stond de man plotseling naast haar. Hij had het erop gewaagd en haar onzeker aangesproken.

Als een manager die midden in de jaarcijfers van haar enorme bedrijf zat, keek ze op en glimlachte.

"Wat lief", zei ze. "Een glaasje witte biologische wijn, graag".

Een paar minuten later komt de vriendelijke man met een vol plateau uit de bar en geeft haar de wijn waarom ze gevraagd had. Onhandig balanceert hij het dienblad op zijn linker hand terwijl hij haar rechts een hand geeft. Hij wijst naar het tafeltje waar zijn vrienden zitten. Ze knikt bevestigend en volgt hem op zijn weg naar de gezelligheid. Haar glas in beide handen en op gepaste afstand achter hem om haar ondergeschiktheid te benadrukken.

De andere mannen aan het tafeltje springen op bij het zien van de onverwachte aanvulling van het mannenclubje.

Plompheid en botheid maken plaats voor hoffelijkheid. Handen werden geschud of haar wangen drie maal gekust.

Ze geniet duidelijk van haar rol als kikker tussen al deze prinsen.

Nu als enige eenzame terrasbezoeker rek ik de tijd door een aantal koppen cappuccino achterelkaar te bestellen om de afloop van deze lovestory bij te kunnen wonen.

Na een half uur zie ik haar hand-in-hand met haar slachtoffer van het tafeltje verdwijnen.

 

Hetzelfde terras.

Borreluur.

Midzomer.

Ondanks dat ze vandaag opvallend mooie en kostbare kleding draagt, haar kapsel en haar gezicht hun vale glans kwijt zijn, herken ik haar meteen.

Aan haar zijde een klein jongetje van een jaar of 8. Ook het kind is tot in de puntjes verzorgd.

Ik constateer dat ze nu zo’n vier maanden in verwachting moet zijn.

Er stopt een knalrode Porsche voor het terras en ik herken ook de man die met een vlotte beweging het voertuig verlaat.

Hij loopt in rechte lijn naar haar toe en vraagt of hij haar niet te lang heeft laten wachten.

Hij omhelst haar innig en ik zie hoe ze zijn liefdevolle aanrakingen tot zich neemt als een echte diva.

Ze beantwoord zijn liefde met twee luchtkussen.

Nadat hij een bronwater en een biertje heeft besteld wrijven ze samen over haar dikke buik.

Hij om zijn eerste kind te begroeten, zij om te voelen of haar ticket naar rijkdom, aanzien en een onbezorgd leven nog op zijn plaats zit.