De Azijnzeiker
Ze hadden elkaar ontmoet op een relatiesite voor zestigplussers.
Het match-systeem had ze beiden gelabeld als de ideale partners met een score van 98%.
Bij de aanmelding op de site had hij zijn gegevens zo eerlijk mogelijk ingevuld.
Met grote zorg had hij foto’s uitgezocht die zijn postuur en voorkomen zo natuurgetrouw mogelijk weergaven. Hij zocht een aantal foto’s die hem toonden zoals hij in het echte leven was.
Dit om misverstanden bij de vrouwelijke bezoekers van zijn profiel op de site te voorkomen.
Ook de radiobuttons met roken en drinken had hij van een zwart puntje voorzien bij het juiste aantal sigaretten en de juiste hoeveelheid drank die hij dagelijks tot zich nam.
Dit om niet rokende en non-alcoholische dames de moed te ontnemen om met hem te daten of hem vooraf al, als ideale man te gaan zien.
Op de foto’s van haar profiel had hij haar een aantrekkelijke, goed uitziende vrouw gevonden. Ze maakte zich voor zijn smaak wat te zwaar op, maar hij nam aan dat ze dit speciaal had gedaan voor het bezoek aan een fotograaf of om de trekken in haar gezicht wat sterker aan te zetten voor de zelfgemaakte foto.
Na uren met haar gechat te hebben, verzamelde hij al zijn moed en besloot om de oudere, donkerharige diva voor een ontmoeting in het echte leven uit te nodigen.
Gedesoriënteerd zocht hij de tafeltjes van de lunchroom af. Omdat zijn internetgodin nog niet gearriveerd was, nam hij plaats op een van de stoeltjes achter een formicatafeltje dat nog leeg stond. Een strategische plek vanwaar hij de toegangsdeur goed in de gaten kon houden.
Om de paar minuten keek hij op het horloge, dat hij ooit op een verjaardag van zijn overleden vrouw had gekregen.
Hij stuurde de ober weg -die een bestelling kwam opnemen- met de woorden dat hij nog even wilde wachten totdat zijn vrouw er was. Hij vond dat die snotneus niets aanging dat hij op een vreemde uit internetland zat te wachten.
De minuten kropen voorbij en ze wist daarmee de spanning tot ongekende hoogte op te voeren. De ober begon onrustig te worden en keek hem meerdere keren aan omdat hij nu mensen weg zag lopen, die geen plaatsje konden vinden. Ze was al 25 minuten te laat en hij begon de moed al bijna op te geven.
Uit verveling keek hij voor de vijfde keer om zich heen.
Drie tafeltjes verder zat een vrouw die totaal niet aan zijn zoekprofiel voldeed, maar hem vriendelijk lachend toezwaaide. Ze droeg een oud versleten vest met daaronder een patchwork jurk die gemaakt moest zijn van lapjes, die ze uit haar oude haute couture jurken geknipt moest hebben. Daaronder blote ongeschoren benen met aan het eind een paar Ugg’s.
Schuchter verliet hij zijn tafeltje en liep in de richting van de oude vrouw.
De vrouwelijke versie van de stem van Tom Waits begroette hem bij zijn voornaam.
Ze moest het zijn, maar hij zou haar nooit herkend hebben, al was hij over haar heen gevallen.
“Ja, die foto’s op de datingsite waren van een paar jaartjes terug”, had ze als verklaring opgevoerd.
“Ga zitten”.
Als een luipaard die een gazelle besprong stond de ober naast ons tafeltje.
“Ik ben blij dat u uw vrouw nu eindelijk gevonden heeft”, zei hij met een valse glimlach voordat hij de bestelling opnam.
Toen ze een cafeïnevrije koffie met veel melk bestelde, wist hij al dat het niets zou worden.
Het soort vrouwen dat al in paniek raakt als ze naar een kop koffie met cafeïne kijken.
Hij genoot van zijn extra sterke espresso aan de andere kant van het tafelblad dat hen op veilige afstand van haar hield.
Met een bijna religieuze blik observeerde ze hem.
Ze keek naar hem alsof hij volkomen ontspoord was en zij hem zou redden van al de slechte gewoontes die hij zich in het leven had aangeleerd.
Haar blik verraadde dat ze zich al voorstelde hoe hij er in andere kleding uit zou zien en hoe sexy hij zou zijn met een andere coiffure en glad geschoren.
Zij was het goede voorbeeld en vertelde hem met een zekerheid van een Tibetaanse monnik wat de richtlijnen in haar leven waren.
Ze dronk geen alcohol, koffie en rookte niet.
Zat op bejaardengymnastiek, liep dagelijks minstens 6 kilometer en probeerde zoveel mogelijk de fiets te gebruiken om zich te verplaatsen en deed haar yogaoefeningen als een punctuele boekhouder.
Ze at weinig of geen vlees en had rood, bloederig vlees - en varkensvlees zeker- op haar zwarte lijst gezet.
Ze had haar naam op haar 52e verjaardag in Alcmene veranderd omdat ze Anneke al jaren niet bij zichzelf vond passen. Als ludieke actie had ze een (her)geboortekaartje naar al haar vriendinnen en kennissen gestuurd met haar nieuwe naam.
Vanaf dat moment was ze ook gestopt met make-up en zou ze haar grijze haar gaan accepteren. Het gevecht tegen de haaruitgroei was ten einde en haarverf uit den boze.
Ze zag haar natuurlijke haardos nu als een mooi grijs-wit sieraad.
Het jarenlange gevecht tegen rimpels voelde nu als puberaal gedrag en het ontkennen van je eigen ikje.
Hij hoorde haar praten, maar luisterde niet echt.
Deze verzuurde, zielige vrouw die vond, dat ze na haar wedergeboorte de wijsheid in pacht had gekregen.
De foto’s op haar internetprofiel verraadde dat ze voor haar 52e levensjaar een wilde dame geweest moest zijn. Een vrouw die elke man met haar uiterlijk en voorkomen om haar vingers had kunnen draaien. Haar uiterlijk moest ooit haar macht en invloed geweest zijn.
Een verwend nest dat altijd haar zin kreeg bij mannen. Zelfs zonder er al teveel moeite voor te hoeven doen.
Een vrouw die haar verlies nu als winst bij hem probeerde te etaleren.
De koningin op haar schaakbord was gevallen en ze probeerde nu de partij te winnen door de koning van de tegenpartij met een overgebleven pion te overmeesteren.
In werkelijkheid had het monster dat jaren aan de binnenkant gehuisd had, zich nu ook van haar buitenkant meester gemaakt.
Hij zou er geen nacht minder om slapen als zij hem nu zou afschilderen als een van de mannen, waar het alleen om het uiterlijk ging in hun keuze bij vrouwen.
Schaamteloos stond hij midden in een van haar zinnen op en begaf zich naar buiten met het excuus een sigaretje te willen roken.
Eenmaal buiten schudde hij zijn hoofd en besloot gewoon naar huis door te lopen. Ver weg van de figuur zichzelf ooit een mooie vrouw had genoemd.
Zij had haar slachtoffer op internet meteen herkend en had goede hoop gehad hem met haar charme en overtuigingskracht naar haar hand te kunnen zetten. Ze had een man gezocht om die te kunnen vormen naar haar eigen normen en waarden. Maar hij was te oud om zich nog te laten veranderen of zich te laten onderdrukken. Zeker niet door het monster dat binnen aan zijn tafeltje gezeten had.
Onderweg moest hij even lachen dat ze nu zijn coffeïne moest betalen en ze er nooit achter zou komen waarop hij zo was afgeknapt.
Hij had naar een aantrekkelijk vrouw gezocht die hem geluk, gezelligheid en vertrouwen zou kunnen geven.
Bij hem gaat het om het innerlijke van de mens, ook als dat gemaskeerd wordt door een mooi en knap uiterlijk.