Over leven en overleven
De gure regen sloeg met zweepslagen in mijn gezicht.
In de duisternis van de herfstochtend waren het piepen van mijn tweedehands vouwfiets en mijn adem precies in fase.
Als enige fietser baande ik me een weg over het smalle fietspad dat parallel aan de provinciale weg liep.
Met een knipperende koplamp –bijna op de tast- reed ik van het dorpje waar ik woon naar de dichtstbijzijnde grote stad.
Nog 15 minuten en ik zou bij het station zijn. Als de trein geen vertraging had en de aansluitende bussen op tijd zouden vertrekken, zou ik op de minuut nauwkeurig op mijn werk verschijnen.
Ik had mijn auto moeten verkopen, omdat ik aan een nieuwe broekriem toe was. Een met nog meer gaatjes om hem nog verder aan te kunnen trekken dan de vorige.
De scheiding was me - alhoewel het er op dit moment wél op leek- niet in de koude kleren gaan zitten.
Ik heb een leuke baan die me onder normale omstandigheden behoorlijk boven de modale grens zou zetten.
Maar na de scheiding werd mijn leven anders.
Door een verhuizing had mijn oudste zoon noodgedwongen al een keer van school moeten wisselen.
Ik had mijn ex kunnen overtuigen dat we het hem niet een tweede keer aan moesten doen.
Daarom had ik na de scheiding op co-ouderschap aangedrongen.
Omdat mijn toenmalige echtgenote een liefdesrelatie met onze toenmalige buurman had, was een verhuizing onvermijdelijk.
Ik werkte dag en nacht en was met grote regelmaat op congressen.
Meestal werden die op plekken, ver van onze woonplaats in de Randstad gehouden.
Ze had zich vaak eenzaam gevoeld en had contact met hem gezocht.
Tussen de werkzaamheden als huisvrouw en moeder had ze wat afwisseling en aanspraak gezocht.
In mijn ijver om haar en mijn zoon een goed inkomen te geven, had ik haar overal alleen voor laten staan.
Ik was zelden of nooit thuis en zag mijn kind niet opgroeien.
In goed overleg hadden wij gezamenlijk haar voorstel goedgekeurd.
Na de geboorte van ons eerste kind wilde ze graag full time moeder worden.
Ze had haar baan als administratief medewerkster ervoor op moeten geven.
Ze was inderdaad van een druk bestaan in een groot, stil gat gevallen.
Het was allemaal niet prettig voor mij, maar ik had op één of andere manier begrip voor de situatie met de buurman.
We dachten samen na om een goede oplossing voor het probleem te vinden.
De kat moest van het spek gehaald om de relatie met haar minnaar te stoppen.
Ik kocht daarom een huis ver van de randstad, in een klein dorpje in het zuiden van het land.
Ons huwelijk bloeide weer op.
Ik had een andere baan gevonden.
Inhoudelijk en financieel leverde die beduidend minder op, maar garandeerde mij vrije avonden en een weekend met mijn gezin.
Ondanks dat onze oudste zoon al 9 was, wilde mijn vrouw dolgraag een tweede kind.
Ze liep al tegen de veertig.
Ze onderstreepte haar wens met het feit, dat we daar niet meer te lang over na konden denken.
Onze mogelijkheden zouden dan door moeder natuur, tot een onmogelijkheid gemaakt worden.
Ook wilde ze een tweede, om mij te laten zien dat ze echt van me hield.
Ze wilde kracht bijzetten en bewijzen, dat haar verhouding met de buurman een dwaling in haar hoofd was geweest.
Mijn salaris was toereikend en ik zou binnenkort een forse promotie krijgen.
We besloten dat een echte liefdesbaby, zand over de geschiedenis zou gooien.
Het kostte ons niet veel moeite om een tweede kind te verwekken.
Na tien maanden was ons gelukkige gezinnetje uitgebreid met een tweede, prachtige zoon.
We waren gelukkiger dan ooit tevoren.
De regen werd feller en ik voelde het water door mijn broek, langs mijn benen stromen.
“Als ik deze route elke dag afleg, zal mijn conditie met sprongen vooruit gaan”.
Ik probeerde deze helletocht met positieve gedachten in een pleziertochtje te veranderen.
Als mijn volgende salaris binnenkomt, zou ik als eerste een regenpak moeten kopen.
Onze nieuwe woonplaats was een beeldschoon dorpje, maar enigszins afgesloten van de buitenwereld.
Voor de dagelijkse boodschappen waren we afhankelijk van een kruidenier. Hij bevoorraadde de gezinnen uit ons dorp huis aan huis met zijn enorme supermarktbus.
Voor mensen zonder auto, was de streekbus -die om het half uur reed- de enige ontsnapping naar winkels en speciaalzaken in de dichtstbijzijnde stad.
Ze had te weinig bewegingsvrijheid met twee kinderen.
De bus was geen doen.
Een druk kind, een kleine baby en daarbij al de spullen die ze daar bovenop met hen mee moest vervoeren.
Ik kocht een tweedehands autootje voor haar.
Ik was blij dat zo’n simpele aankoop, haar en mijn kinderen weer de vrijheid had teruggegeven die ze zo nodig hadden.
Ik voelde me voldaan en gelukkig.
Een harde bonk.
Ik verloor de macht over mijn stuur.
Met een pijnlijke val lag ik op het uitgestorven fietspad in een plas.
Een afgebroken boomtak had me gevloerd.
Met een kleine slag in mijn voorwiel en een gat in mijn broek vervolgde ik mijn weg.
Mijn adem, het piepen en het aanlopen van mijn band vormen nu een muziekstuk waar John Cage jaloers op zou worden.
Met de titel “Prepared Bicycle”, dat ik mijn mobiele concert gaf, lachte ik mijn ellende weer weg.
Op een mooie zonnige zaterdag besloot ik haar karretje eens te wassen, bandenspanning en bougies te controleren en de olie bij te vullen.
Plotseling viel mijn oog op de kilometerstand.
In 3 maanden had ze zo’n 20.000 km met het wagentje gereden.
De vakantie, alle grote ritten en de boodschappen in het weekend deden we in mijn auto.
“Dat kan niet. Je hebt de kilometerstand gewoon verkeerd onthouden”, sprak mijn ex om mij te laten twijfelen.
Maakte een grapje over mijn leeftijd en het geheugenverlies dat bij mannen van mijn leeftijd begon in te treden.
Haar plan lukte.
Gedreven door twijfel, ben ik in mijn bureau op zoek gegaan naar de aankooppapieren van de auto.
Ze had gelijk.
Ik had me inderdaad vergist.
Ze had 20.400 km gereden.
Na het aandraaien van duimschroeven, voetklemmen en een telefoontje naar onze oude overburen in de randstad, kreeg ik de waarheid te horen.
Ze had haar minnaar gemist en hun wederzijdse liefde was veel te sterk geweest.
Na haar bekentenis dat ze hem dagelijks had bezocht, heb ik haar vriendelijk verzocht ons huis te verlaten.
Ik negeerde haar smeekbeden om "voor de kinderen" bij elkaar te blijven en de belofte haar verhouding met de ex-buurman te beëindigen.
Mijn ex werd die avond en nacht goed opgevangen door een van haar kennissen.
Een gescheiden huisvrouw en moeder van drie kinderen. Ondanks haar eenvoudige afkomst en lage opleiding, zat ze er warmpjes bij. Woonde in een van de grootste villa’s aan het eind van het dorp.
De She-Devil was haar favoriete film, want boeken las ze niet.
Tijdens een troostende sherry moet ze mijn ex gerust gesteld hebben.
Wegwijs gemaakt hebben in de rechten van getrouwde vrouwen, het leed van verlaten moeders en de smart van kinderen uit gebroken huwelijken.
Alle troeven lagen aan haar kant.
Ze zou er zeker niet slechter van worden.
De kosten voor een goede advocaat, zou ze wel even voorschieten.
De volgende dag ben ik naar mijn advocaat gegaan om een scheiding te regelen.
Het is allemaal niet gelopen zoals ik had gehoopt.
Rechtspraak en in je recht staan, bleken twee heel verschillende dingen te zijn.
Achter mij hoorde ik een auto naderen. De koplampen op groot licht. Ik zag het schijnsel van de lampen reflecteren in de enorme regenbui om mij heen.
Vlak achter mij hoorde ik de auto vaart minderen.
Een spiksplinternieuwe Volvo kwam stapvoets naast me rijden.
Mijn ex zette de binnenverlichting van haar auto aan, om zich goed zichtbaar voor mij te maken.
Keek me van achter het stuur lachend aan en zwaaide kort.
Ze trapte de wagen op zijn staart en toeterde twee maal.
Ze reed met haar glimmende auto door een gigantische plas en vervolgde haar weg naar de Randstad.
Een enorme tsunami over mij en mijn fietspad.
Doorweekt draaide ik mijn fiets om en ging terug naar huis.
Vandaag is een mooie dag om mijn werk te bellen en me ziek te melden.